Praktyka Artystyczna

Mam tyle zainteresowań, że sama nie wiem, co chcę robić. Ciągnie mnie tyle rzeczy, osób, kierunków, aktywności. Moja lista marzeń jest rozpisana na kilka żyć. Wyszłoby z niej kilka sezonów… gdybym powołała je do realnego życia.

Moja praktyka artystyczna jest jak moje listy marzeń. Listy rzeczy, które chcę zrobić przed śmiercią. Chcę robić filmy, pisać książki, prowadzić wywiady, czyli być miedzy ludźmi, w samym środku wydarzeń. W wywiadach lubiłam ten moment, gdy rozmówca pytał ,,jak ty do tego doszłaś ‘’ , a potem otwierał się jeszcze bardziej. Film to działanie zespołowe. Koordynacja. Uwielbiam koordynować wydarzenia. Tworzyć, współtworzyć, mieć wpływ na ich charakter, kreować, czasem podkręcać, a czasem wyciągać prace i ludzie z ciemność, by stawiać ich w świetle. Dom Polski w Dublinie był moją tożsamością, moją sceną, moimi kulisami. Tam mogłam sobie na to wszystko pozwolić.

Chcę także rysować, tworzyć grafiki, ceramikę, witraże i sama nie wiem, co jeszcze. Zamykam się wtedy w obrębie pracy. Ludzie wokół są bez znaczenia. Ważna jest praca, którą tworzę. Ta praca, ten moment, jest moim wszechświatem.

Taniec i performens to dla mnie połączenie dwóch światów. Z jednej strony na zewnątrz jestem, z drugiej bardzo w sobie i przy sobie. Właściwe to mnie nie ma. Jestem częścią czegoś innego, czegoś większego, czegoś poza mną. A jednocześnie wciąż jestem sobą i w kontakcie ze sobą. Rozdwojenie, rozwarstwienie.

Interesuje mnie tyle rzeczy, a jednocześnie nic tak konkretnie. Płynnie przechodzę z jednej aktywności w drugą. Równie jednocześnie płynnie porzucam jedna rzecz dla drugiej.