Podłoga

Po dwóch tygodniach wyszłam z łóżka. Owszem, chodziłam do pracy, po raz kolejny oblałam egzamin na prawo jazdy i zaliczyłam szkolenie. Poza tym byłam jednak w łóżku. Przeczytałam książkę o umieraniu i o zaklęciach rzucanych przez naszych rodziców. Płakałam. Dużo płakałam. Paweł umarł w maju, pochowany był w czerwcu zeszłego roku, za chwilę będzie rocznica jego śmierci, kolejna rocznica urodzin... Jemu już wszystko jedno. Mogę się tylko zastanawiać, ile z niego zostało w zimnym grobie. W kaplicy, w dniu pogrzebu, dotykałam jego zimnego ciała, potargałam trochę włosy, pogładziłam brodę. Dałam krzyżyk na drogę w dwójnasób. Różaniec z drzewa sandałowego wsadziłam do kieszonki marynarki, a drugi na czole zrobiłam i ucałowałam. Nie śmiałam zrobić zdjęcia. To była nasza godzina. Kumple już nie dzwonili, alkoholu nie było, rodzina została w domu. Byliśmy tylko ja i cielesna powłoka Pawła, którą próbowałam pocałunkiem, łzami i zdrowaśkami przywrócić do życia.

Jest piętnasta z minutami. W Radiu Maryja leci koronka do Bożego Miłosierdzia. Ileż to razy prosiłam Boga o śmierć. Czy spotkam Pawła po drugiej stronie? Czuję, że jest w Niebie, ale czy ja ze swoim pragnieniem śmierci tam pójdę... Siedzę na podłodze, próbuję ogarnąć ten Sajgon wokół mnie, czuję jednak niemoc. Pochyl się nad męką Pana, usłyszałam wczoraj na spowiedzi. Kto pochyli się nad moją... Wczoraj także dzwoniła Kasia. Powiedziała, że szatan chce, byśmy czuli się samotni. Powiedziałam, że jest piątek... Zaczęłyśmy się śmiać... W Radio Maryja mówią o Świetle Wiary... Niech oświetli moją drogę, bo czasem mam wrażenie, że idę prosto w przepaść.